Stichting Ouder en Kinderen Eerst is opgericht omdat wij een een aantal dingen misten in onze eigen hulptrajecten of bij hulptrajecten van onze naasten. Wij misten een stuk begrip bij hulpverleners over onze hulpvraag en waarom wij die vraag stelden bij hen. Onze emotie werd niet begrepen en er werden dingen van ons gevraagd die wij helemaal niet konden plaatsen of begrijpen maar die volgens de hulpverlening wel noodzakelijk waren. Dit zorgde er voor dat veel van ons het heel moeilijk vonden om de trajecten vol te houden. Een steeds terugkerende vraag die gesteld werd: Zijn wij nou gek of zijn zij het?

Voorbeelden van wat wij herkennen zijn:

–  hoe machteloos je je als ouder kan voelen als je met een vraag zit en niemand neemt je serieus of hoort je.
– dat je verdriet en zorgen allesoverheersend kan zijn.
– dat je stuk kan gaan als je moet wachten tot de kantoren weer open zijn voor je eventueel terug gebeld gaat worden.
– dat de wachttijden bij de instanties verstikkend kunnen werken.
– dat vrienden en familie niet altijd tijd (of zin) hebben om even met je te kletsen en dat stoelpoten, tafels of ander meubilair niet terug praat ;-).
– wat het met je doet als je (weer) een brief krijgt van de hulpverlenende instantie die hun brieven afsluiten met bedreigingen over consequenties als je niet doet wat zij willen dat je doet.
– dat je vraag zo simpel kan beginnen maar heel dramatisch kan eindigen gewoon omdat de hulpverlener tegenover je je vraag niet goed begrepen heeft.
– hoe het voelt dat je gescheiden bent maar nog wel samen als ouders gezien wordt en wat dat met zich mee kan brengen.  

Wij hebben misschien nog niet elke situatie of gevoel letterlijk mee gemaakt, maar wij weten wel hoe het is om er helemaal doorheen te zitten dankzij een situatie waarin jij je niet gehoord of gezien voelt.

Ook weten wij inmiddels dat hulpverleners zelf ook helemaal klem kunnen zitten in hun werk. Dit komt mede door het beleid van zowel de overheid als van de instantie waarvoor zij werken.
Hierdoor vinden wij het nog belangrijker dat er meer begrip komt tussen hulpvragende ouders en hulpverleners. Wij doen er dan ook alles aan om een brug te slaan tussen deze twee partijen zodat er beter gekeken kan worden naar wat echt helpend is voor hulpvragende ouders.

Ouders zijn de oren en ogen voor hun minderjarige kinderen. Het is de taak van de ouders om in bepaalde situaties alles wat zij te horen en te zien krijgen van hun kinderen te vertalen anderen. Dit betekend dus ook naar de hulpverlening op het moment dat ze daar aankloppen voor hulp als zij zich zorgen maken over wat zij zien en horen bij hun kinderen.

Zowel de ouders als hun kinderen moeten meer gehoord, gezien en begrepen worden in wat zij te vertellen hebben en dat lukt alleen als we met zijn allen SAMENWERKEN en naar elkaar willen en kunnen luisteren!